Thijs Zonneveld: 'Meer bewegen moet echt makkelijker worden'
Boekenkasten puilen uit van alle onderzoeken en rapporten over het belang van sporten en bewegen. Maar nog steeds bewegen we te weinig en dat frustreert voormalig wielrenner Thijs Zonneveld enorm. Daarom zet de journalist en schrijver zich vanaf vandaag in als ambassadeur voor de Hartstichting.
Bewegen is van levensbelang
“We pretenderen een sport- en beweegcultuur te hebben, maar die cultuur is er helemaal niet. Terwijl voldoende bewegen van levensbelang is voor onze gezondheid en die van toekomstige generaties. Daar wil ik mij samen met de Hartstichting met overtuiging voor inzetten.”
Maatschappelijke onrust ontbreekt
“Een half miljoen kinderen met obesitas, 1 op de 5 kinderen speelt nooit buiten, in de stad kun je amper nog fietsen, ledenaantallen van sportclubs lopen dramatisch terug, er is bezuinigd op schoolgym, schoolzwemmen”, zichtbaar geërgerd somt Thijs de onderzoeksresultaten van de afgelopen jaren op. “Politiek is dit nog steeds geen groot issue, er is ook geen brede maatschappelijke discussie over dit onderwerp, daar begrijp ik niets van.”
Verantwoordelijk
Volgens Thijs laten al die rapporten en onderzoeken van de afgelopen jaren juist zien dat we te maken hebben met een gezondheidspandemie. De nieuwe Hartstichting-ambassadeur vindt dat hij als oud-wielrenner en tegenwoordig journalist bij het AD een taak en verantwoordelijkheid heeft om dit nog meer onder de aandacht te brengen.
Signalen vanuit het lichaam
In zijn eigen jeugd was buitenspelen en veel bewegen de normaalste zaak van de wereld. Tussen 1998 en 2007 fietste Thijs op hoog niveau in de amateurklasse. Toen hij stopte met wedstrijdkoersen heeft hij een half jaar zijn fiets niet aangeraakt, maar dat bleek bepaald geen goed idee.
Hartkloppingen
“Ik voelde ik me superslecht, kreeg hartkloppingen, mijn lijf riep me tot de orde ‘wat je nu aan het doen bent, kan echt niet’. Sindsdien sport ik weer regelmatig, ook in competitieverband. Omdat ik het leuk vind maar zeker omdat het belangrijk is om mijn hart gezond te houden.”
Kiss&Ride
Dat besef wil hij ook zijn kinderen meegeven. “Tegelijkertijd merk ik hoe lastig het kan zijn om ze naar allerlei clubs weg te krijgen en dan heb ik nog een vrij beroep. Maar ook omdat je eerder wordt ontmoedigd dan aangemoedigd om meer te bewegen. De hele inrichting van de stad is daar niet op gebouwd. Stukjes schoolplein worden opgeofferd voor kiss&ride-stroken zodat ouders hun kinderen met de auto naar school kunnen brengen, dat is toch van de gekke!”
Olympische medaille
In zijn columns spreekt hij geregeld zijn frustratie en ergernis uit over het gebrek aan urgentie als het om bewegen gaat. Thijs: “Juist omdat ik over topsport schrijf, heb ik ook de verantwoordelijkheid over sport en bewegen in brede zin te schrijven."
Kijk, als een Nederlandse topsporter een medaille op de Olympische Spelen wint, dan staat de politiek vooraan om het succes te vieren, de premier voorop. Ondertussen wordt er al decennia lang gemorreld aan alle mogelijkheden om een laagdrempelige manier te kunnen sporten en bewegen.”
Steeds drukker
Hij wil zeker niet alleen naar de overheid wijzen, want onze samenleving is de afgelopen decennia nu eenmaal veel individualistischer ingesteld en we hebben het steeds drukker gekregen. Werden sportclubs vroeger gedragen door de lokale middenstand en buurtgenoten die zich vrijwillig inzette voor ‘hun’ club, nu leunt onze beweegcultuur op de goedwillendheid van een paar duizend mensen.
Inventief
“Daarom moeten we met elkaar inventief zijn, maar de overheid moet het wel makkelijker maken om gezonder te kunnen leven, niet moeilijker zoals nu wel gebeurt. Want waarom is ongezond eten nog steeds goedkoper dan gezonde voeding? Ik lees vanochtend in de krant dat het aantal fastfoodketens op 5 minuten lopen van een middelbare school met de helft is toegenomen. Daar kan ik dus niet bij met mijn verstand.”
Investeren in gezondheid
“Als je ziet welke maatregelen we vanwege corona allemaal kunnen nemen, hoeveel geld daaraan ook is uitgegeven om de coronapandemie te bestrijden en dat snap ik ook. Maar over de gezondheidspandemie die al decennia aansleept en steeds erger wordt, daar hoor je niemand over. Hier zou veel meer maatschappelijke onrust over moeten bestaan. Al was het maar uit economisch perspectief omdat als je nu niet investeert in de gezondheid en welzijn van mensen je over 10, 20 jaar de rekening honderdvoudig terugbetaalt.”
Thijs heeft veel ideeën
Aan ideeën geen gebrek, tijdens het gesprek aan het IJ komt hij van het ene plan op het andere. “Jaarlijks worden hier in Amsterdam talloze fietsen weggeknipt, geef die weg aan gezinnen die geen fiets kunnen betalen. Waarom organiseren we geen taxidienst om jongeren naar de sportclub te brengen, betrek topsporters om jongeren in beweging te krijgen, laat ze een aantal keer per jaar les geven op school, ik wil maar zeggen, de lat om te bewegen moet zo laag mogelijk liggen.”
Verkeerd beeld
Volgens Thijs wordt bewegen nog steeds gezien als een hobby, iets wat je erbij doet. “Voor een individueel persoon kan voetballen of fietsen een hobby zijn, maar als samenleving moeten we ons heel goed realiseren dat als we niets doen en voldoende bewegen niet als een essentieel onderdeel van ons leven beschouwen, we een gigantisch probleem hebben en houden.”
Ambassadeur
Het is ook dat besef waarom Thijs zich als ambassadeur voor de Hartstichting wil inzetten. “De Hartstichting ziet ook heel goed dat het superbelangrijk is hoe we ervoor kunnen zorgen dat mensen gezonder gaan leven en überhaupt geen gezondheidsproblemen krijgen. We moeten misschien nog harder roepen en tegen heilige huisjes aan gaan schoppen. Waarom maken we sport voor jongeren onder de 18 niet gewoon gratis?”