"Gezond oud worden gaat niet vanzelf, daar moet je iets voor doen"

“Ooit ben ik het bedrijf samen met wat studievrienden gestart. Naast mijn studie economie aan de Universiteit van Amsterdam. We begonnen klein, als bijbaan. Maar na mijn studie ging ik er samen met mijn zakenpartner Roland mee verder. Zo groeide het uit tot wat het nu is.”

Groei of zoveel mogelijk winst maken is niet ons belangrijkste doel, andere dingen vinden wij belangrijker. Zoals fijn en goed samenwerken, en een goede service aan onze klanten. Wij zien dit terug in het feit dat klanten lang klant zijn bij ons. En onze medewerkers lang in dienst. Terwijl dit in de schoonmaakbranche zeker geen vanzelfsprekendheid is. Die langetermijnvisie levert dus veel op.”

“Werknemers zijn het belangrijkste dat je als bedrijf hebt. Het is goed om er preventief voor te zorgen dat zij zo gezond mogelijk blijven. Dit zie je bijvoorbeeld terug in een lager ziekteverzuim. Hierdoor heb je weer blijere klanten. Want niemand vindt het fijn om steeds een ander gezicht te zien en alles opnieuw uit te moeten leggen.”

“Een aantal jaar geleden werden we benaderd door de Hartstichting. Nadat we al jaren een ander goed doel steunden, was ik op zoek naar iets nieuws. Nu heb ik me altijd verbonden gevoeld met het hart. Mijn moeder collecteerde voor de Hartstichting, als kleine jongen ging ik vaak met haar mee. Nu doet ze dat niet meer hoor, zij is inmiddels 86 jaar.”

“Mijn vader is helaas niet zo oud geworden, hij had hartproblemen. Hij kreeg op zijn 50ste al een hartinfarct. Hij was een flinke roker, sigaretten zonder filter. Maar ja, dat was toen. De sigaretten stonden gewoon op tafel. Na dat infarct moest hij stoppen. Maar ik weet nog dat hij een sigaret uit het dashboardkastje pakte en die stiekem opstak. ‘Niet tegen je moeder zeggen’, zei hij. Op zijn 66ste overleed hij aan een aneurysma (een plaatselijke verwijding of uitstulping van een bloedvat, red.). Zelf heb ik nooit gerookt.”

“Mijn opa stierf op zijn 70ste aan een hartinfarct. Zelfs nu zegt mijn moeder nog wel eens ‘als m’n vader gelijk naar het goede ziekenhuis was gebracht, was ‘ie misschien niet overleden’. Tja, hij kwam terecht in een klein streekziekenhuis. Niet in een universitair ziekenhuis. Maar je kunt de situatie van toen sowieso niet vergelijken met nu. De medische wetenschap is zoveel verder.”

Tegelijk steun je breder, omdat je als bedrijf ook op andere gebieden actief wordt betrokken. Je krijgt verschillende handvatten om samen met je medewerkers aan de slag te gaan.”

“Vooral de zaken rondom AED en reanimatie spreken mij aan. We hebben een reanimatiecursus gedaan met het personeel en doen elk jaar een herhalingscursus. In alle panden kan iets gebeuren, je weet maar nooit, dan is het fijn als je kunt handelen. In onze buurt in Amsterdam miste nog een AED, die hebben wij nu buiten aan ons pand hangen. Zo zorgen we dat onze buurt hartveilig is. Die AED is inmiddels 1 x echt gebruikt. Ook van onze directe buren krijgen we positieve reacties, zij vinden het goed dat wij dit doen.”

“Ook stellen wij bloeddrukmeters ter beschikking aan medewerkers die dat willen. Zij mogen een bloeddrukmeter mee naar huis nemen, om zelf regelmatig te kunnen meten. Of hun familie. Een van onze medewerkers, een Marokkaanse man van 52 jaar, was eerst wat terughoudend om te meten. Maar toen hij het toch deed, bleek zijn bloeddruk meerdere keren te hoog. Hij is naar de huisarts gegaan en kreeg medicijnen. Het is dus goed dat hij het gecheckt heeft.”

“Het is voor ons best lastig om aandacht te hebben voor leefstijl. Wij zitten tenslotte niet met elkaar in een pand, we werken heel verspreid. Wel heb ik regelmatig geprobeerd mijn directe collega’s te motiveren om te stoppen met roken. Dat is helaas nog niet in alle gevallen gelukt. Wel hebben we met een team van 8 collega’s meegedaan aan de 11strandentocht, we liepen de 20 kilometer. Voor sommigen best pittig. Het was slecht weer, echt een barre tocht. Maar zo leuk om met elkaar te doen.”

“Ons partnership levert intern ook mooie discussies op. Bijvoorbeeld toen we die reanimatiecursus gingen doen. Er waren collega’s die zeiden ‘mij hoef je niet te reanimeren, laat mij maar liggen’. Ik denk dat ze bang zijn er slecht uit te komen. Maar ik zei dan ‘ja, maar ik voel het wel als mijn plicht om te helpen als ik dat kan’. Kijk, ik snap het als iemand heel oud is en aangeeft dat het mooi geweest is. Maar bij een vijftiger heb ik daar meer moeite mee. Dus hoe ga je er dan mee om met elkaar? Daar hebben we best veel over gesproken.”