Abderrahim Nouri: “Wat er met m'n broertje is gebeurd, willen we samen voorkomen”

Dat Abdelhak Nouri een geboren voetballer is, wist zijn familie al vroeg. “Mijn broertje was 3 of 4 jaar toen hij voetbalschoenen van Ajax kreeg. Die had hij zelfs in bed aan, samen met scheenbeschermers en sokken”, vertelt Abderrahim met een grote glimlach op zijn gezicht. “En overdag voetbalde hij met mij en mijn jongere broertje Mohammed.  Abdelhak wilde altijd meedoen, ook al was hij een stuk kleiner en jonger. Ik denk dat hij er daardoor al snel uitsprong. Hij was het gewend om tegen grotere, snellere jongens te spelen.”

Al snel werd hij gescout door Ajax. Daar viel hij niet alleen op vanwege zijn talent, ook vanwege zijn karakter. Jolanda: “Als de Ajax-jeugd speelde tegen Feyenoord, dan gaf Abdelhak de ouders van de Ajax-spelers een handje én de ouders van Feyenoord. Hij zocht altijd de verbinding op. Een voorbeeld voor andere spelers.”

Ook op school zocht Abdelhak altijd naar verbinding. Jolanda, toen de schooldirecteur: “Hij wist andere leerlingen echt te inspireren. Zo had je bijvoorbeeld een groep bij ons op school die studie en Ajax combineerden. Kwam er een nieuwe lichting, dan hield Abdelhak als ambassadeur van de school een praatje. De boodschap van zijn verhaal was eigenlijk altijd: ‘Een goede voetballer is ook een goed mens. En een goed mens heeft meer kans om een goede voetballer te worden. Dus wees goed voor je medemens.’ Prachtig, toch?”

En ook toen hij later zelf een auto kocht, wilde hij alleen maar dat Mohammed en ik erin reden. ‘Is mijn broers auto’, zei hij dan. Ik ben nooit bang geweest dat het met hem de verkeerde kant op zou gaan. Hij stond met beide benen op de grond. Samen met zijn talent zou hem dat nog heel ver brengen.”

Maar toen kwam die verschrikkelijke dag. Als Abderrahim over de tragische gebeurtenis vertelt, maakt de trots in zijn stem plaats voor verdriet. “Mijn broertje speelde een oefenwedstrijd. Naar elke wedstrijd ging iemand van de familie mee, maar deze ene keer lukte het niemand. Ik moest werken en keek wel live mee op tv. Abdelhak had ’s ochtends gezegd dat hij last had van zijn enkel. Toen hij neerging, dacht ik dus dat dat het was.”

“Al snel bleek het veel ernstiger. Ik zag reanimatiebewegingen, dat was heel moeilijk. Ik weet nog dat ik mijn moeder belde en vroeg of ze aan het kijken was. Gelukkig niet. Maar ze hoorde aan mijn stem dat er iets niet klopte. Ik ben toen direct naar haar huis gegaan, op zo’n 5 minuten lopen. Toen ik daar aankwam, was het heel druk. Want andere mensen hadden wél gekeken en gingen direct naar mijn moeders huis. Buren, familie; het hele huis zat vol. Het was een zwarte dag voor iedereen.” 

Abdelhak liep ernstige hersenschade op tijdens het ongeval. Als er op een andere manier was gehandeld, was dit misschien niet het geval geweest. Abderrahim: “De gebeurtenis heeft het leven van onze familie helemaal omgegooid. Alles draait om het verzorgen van mijn broertje. Dat doen we met een heel team, want hij heeft 24/7 intensieve zorg nodig. We hebben een huis zo voor hem ingericht, dat dit mogelijk is.”

“Ik heb mijn werk moeten opgeven, mijn broertje Mo ook”, gaat Abderrahim verder. “De klap was hard, maar we nemen de zorg met veel liefde op ons. Vanuit het geloof wordt ons verteld hoe met de gebeurtenis om te gaan, hoe ernaar te kijken. We zien de zorg daardoor nu juist als een gunst. We zijn vooral heel blij dat mijn broertje er nog is.” Jolanda kan dit bevestigen: “Het is heel bijzonder hoe de familie met de situatie omgaat. De sfeer in het huis is heel fijn, zeker niet verslagen. Ik loop altijd met veel blijdschap de deur weer uit.”

Dat bleek nog eens extra na de gebeurtenis. Toen hoorden we bijvoorbeeld dat hij de vrouw van de pas overleden conciërge een enveloppe met geld had gegeven. Ze was 8 maanden zwanger en kwam er alleen voor te staan met 3 kinderen. Niemand wist dat hij haar had geholpen, dat wilde hij ook niet.”

Abderrahim: “Er kwamen meer van dat soort verhalen naar buiten na de gebeurtenis. Zo hoorden we dat mijn broertje een fan van Ajax meerdere keren had bezocht in het ziekenhuis. Die fan had een motorongeluk gehad. In de revalidatiekliniek kwam Abdelhak naast diezelfde jongen te liggen. Zijn moeder werd heel emotioneel toen ze mijn broertje zag. Wij snapten er niks van, tot ze dit verhaal vertelde. Een kippenvel-moment.”

Jolanda: “We plaatsen nu bijvoorbeeld 34 AED’s in verschillende steden. En dat is veel meer dan plaatsen alleen. Zo leren we jongerenwerkers en andere mensen uit de buurt, hoe ze met een AED moeten omgaan. 

“We zorgen ook iedere keer voor een evenement waar groepen samenkomen die elkaar anders niet zo snel zouden ontmoeten”, gaat Jolanda verder. “De ene keer organiseren we bijvoorbeeld een toernooi met gehandicapten in een buurt, de andere keer met mensen uit het bedrijfsleven. Net als Abdelhak deed, zoekt de Nouri Foundation de verbinding op. En iedereen moet mee kunnen doen.”

Abderrahim: “Ik ben heel dankbaar dat we dit samen met de Hartstichting kunnen doen. We vullen elkaar goed aan. Zij komen via de Nouri Foundation in wijken waar het voor hen misschien wat lastiger is mensen te bereiken. Tegelijkertijd biedt het netwerk van de Hartstichting ons veel mogelijkheden. Zo is het geweldig dat we samen met hen reanimatiecursussen kunnen geven. Die zijn zó belangrijk. Ze zouden eigenlijk samen met AED’s verplicht moeten worden door de overheid, vind ik. Net als het betalen van belasting.”

“De missie van de Hartstichting, dat is onze missie ook”, gaat Abderrahim verder. “Dat zie je ook weer aan hun nieuwe project met de KNVB: voetbalvelden hartveilig maken. Het gaat hierbij niet alleen om AED’s ophangen op de juiste plek, er moeten ook genoeg mensen zijn die ze kunnen gebruiken. En die weten wanneer een AED nodig is. Daarom zijn cursussen heel belangrijk, en vooral ook het blijven herhalen van die cursussen. Voorzitters van voetbalclubs moeten nú hun verantwoordelijkheid pakken, niet als het straks te laat is.”

Abderrahim: “Door voor bewustzijn over hartveiligheid te zorgen, willen we voorkomen dat er weer zoiets gebeurt als met mijn broertje. Het gaat erom dat mensen inzien wat een hartveilige omgeving is en waarom deze zo belangrijk is. Zodat mensen zelf met initiatieven komen.” Jolanda knikt instemmend: “Het liefst in heel Nederland, en misschien zelfs wel over de grens. Het is heel belangrijk dat we dit met elkáár doen. Dan bereiken we het meest.”