Pim redde het leven van zijn vader: “In de reanimatie-oproep stond het adres van mijn ouders"

"Ik heb 2 keer eerder een reanimatie-oproep gehad, maar beide keren kon ik niet. Op een avond lag ik op bed voetbal te kijken. Opeens verscheen er een bericht op mijn mobiel: REANIMATIE! Ik herkende meteen het adres van mijn ouders."

"Mijn vriendin Karlijn lag naast mij te slapen. Ik riep dat ik een oproep voor een reanimatie had. Ik ben zo snel mogelijk, nog in mijn korte broek en op blote voeten, op mijn fiets gesprongen. Ik heb niet eens in de oproep aangegeven dat ik zou gaan. Ik dacht alleen maar: gaan, gaan, gaan! Binnen een minuut was ik bij het huis van mijn ouders. Daar hoorde ik mijn moeder roepen: ‘Theo hoor je mij?’. Het gekke was dat ik onderweg al het gevoel had dat het om mijn vader ging, terwijl mijn vader nooit eerder hartklachten had."

"De deur was dicht en ik moest aanbellen. Mijn moeder was overstuur en had 112 aan de lijn. Ze was heel verbaasd toen ze mij voor de deur zag staan, want ze had mij nog niet kunnen bellen. Ik bleek de eerste burgerhulpverlener te zijn die aankwam. Mijn moeder had mijn vader al op de grond gelegd en alle spullen aan de kant gezet. Mijn vader had net als ik naar voetbal zitten kijken. Ik begon meteen met reanimeren. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik handelde op de automatische piloot."

"Een minuut later arriveerde een vriend, die ook een oproep had gehad. En er was ook snel een burgerhulpverlener met een AED. Daarna kwamen er wel een stuk of 7 burgerhulpverleners, bijna allemaal bekenden uit het dorp. Binnen een paar minuten was ook de politie er. Toen had de AED al 1 of 2 schokken gegeven. De politie nam de reanimatie over. Bij de derde schok kwam de hartslag terug. Dat was nog voor de ambulance arriveerde."

“We regelden snel een oppas, zodat mijn moeder, zus en ik met de ambulances meekonden. In het ziekenhuis is mijn vader direct gedotterd. Daarna werd hij in coma gehouden. De artsen konden niet zeggen hoe het met hem ging. Het was wachten tot hij bijkwam. Die onzekerheid was echt vreselijk, minstens zo heftig als de reanimatie zelf. We bespraken alle scenario’s. Gelukkig kwam mijn vader na 3 dagen weer bij kennis. Door te knikken of met zijn hoofd te schudden kon hij antwoord geven op vragen. Dat was het eerste positieve teken.”

"De volgende ochtend kon hij echt antwoord geven op vragen en vanaf toen ging het heel snel. Voor ons als familie was dat best moeilijk, we moesten echt even een knop omzetten. Zo hadden we het nog over zijn uitvaart, en zo liep hij weer rond. De dag erna vertelden we hem wat er was gebeurd, en dat ik hem gereanimeerd heb. Ook in de familie-app is alles na te lezen, want daar vertelden we elkaar steeds hoe het ervoor stond."

"We praten er veel over. Hoe blij we ook zijn dat het zo is gelopen, het was wel een traumatische ervaring. We verwerken het allemaal op een andere manier. Zelf was ik de eerste maanden snel overprikkeld. Alles was te veel, ook met mijn kinderen bijvoorbeeld. Ik was heel snel vermoeid en had kramp in mijn borst. Dat was puur stress. 's Nachts beleefde ik alles opnieuw. En als ik bij mijn ouders op de koffie was, zag ik dat beeld van mijn vader op het kleed weer voor me."

"Het gaat nu gelukkig iets beter. Ik probeer voldoende rust te pakken. Het heeft tijd nodig om het te verwerken. Eerder was ik nooit met de dood bezig, daar stond ik gewoon niet bij stil. Nu wel. Mijn vader vroeg zich af of het misschien niet beter voor mij was geweest als iemand anders hem had gereanimeerd. Maar nu weet ik zeker dat alles goed is gegaan. Ik had het echt niet anders gewild!"