Anneke heeft een ICD: "In het begin was het wennen aan mijn waakhondje."

“Het begon met ernstige benauwdheidsklachten sinds maart 2010. Ik kwam 4 keer terecht op de Eerste Hart Hulp van het ziekenhuis en werd uiteindelijk opgenomen. Ik lag aan de monitor en die sloeg regelmatig op hol.”

“Ik onderging allerlei onderzoeken zoals ECG, bloedonderzoek en een MRI-scan. Ik bleek cardiomyopathie te hebben, een hartspierziekte. De hartkamers zijn daardoor uitgerekt en groter geworden. Verder was een hartklep gescheurd. Ik had vocht achter mijn longen. En de pompkracht van mijn hart was afgenomen tot nog maar 20%.”

“In mijn familie had alleen mijn vader een hartaandoening. Hij kreeg op 43-jarige leeftijd een hartaanval tijdens het autorijden en is toen overleden. Achteraf denk ik dat het wel erg jong was. Misschien had hij ook wel een hartspierziekte, en heb ik de ziekte van hem geërfd. Maar dat is nu helaas niet meer te achterhalen.”

“Een dag na de diagnose werd de ICD onder mijn huid geïmplanteerd. In het begin was het zeker wennen aan mijn waakhondje, zoals ik mijn ICD wel eens noem. Maar dit duurde niet lang. Het is nu iets geworden dat bij mij hoort. Op mijn slaapkamer staat een monitor die 24 uur per dag in verbinding staat met het ziekenhuis. Zo kan de cardioloog controles uitvoeren zonder dat ik naar het ziekenhuis moet.”

“Mijn leven is veranderd sinds de ICD. Ik moest een aantal vrijwilligerswerkzaamheden opgeven, maar ik heb hiervoor alternatieven gevonden.” 

“Als ik op vakantie ga, moet ik eerst uitzoeken of er een ziekenhuis in de buurt is dat goed bekend staat op het gebied van ICD’s. In noodgevallen kan ik dan snel geholpen of gereanimeerd worden. Ik kan daardoor niet naar landen zonder goede ziekenhuizen, maar dat vind ik geen enkel probleem.”